وجه تسمیه و پیشینه تاریخی:
برخی کلمه زهرا را تبدیل شده واژه «زرا» از «زر» به معنی مقدس دانسته و بویین را ترکیبی از «بو» و «یین» به معنی «چشمه» و «خدا» می‌دانند که روی هم «چشمه خدای مقدس» می‌شود که آن را متعلق به الهه آناهیتا – فرشته پاکی و آب‌های روان – می‌دانستند. در این منطقه معبدی به نام ناهید بوده که بعدها به «خاتون»، «بی بی»، «دختر» و … تغییر نام داده‌است. در کتاب «التدوین» آمده که منظور از «زهرا» دختر «روی» صاحب ری است که بقعه‌ای را به دخترش بخشید و او هم در آن جا بنایی کرد. «خرابه قلا» یا «قلعه خرابه» و تپه عظیم «برموده» در شمال ابراهیم آباد، حاکی از تمدنی کهن در این منطقه‌است. دشت قزوین، «دشتابی»، «رامند» و بویین زهرا – که درجنوب استان قزوین واقع شده است- تمدنی بسیار کهن دارند. درلا به لای صدها تپه باستانی این منطقه، می‌توان تمدن بزرگ و دیرینه‌ای به طول بیش از ۹۰۰۰ سال را مشاهده کرد. آثار کشف شده از جنس طلا، برنز و سفال، با نقوش شطرنجی و نقاشی حیوانات با رنگ‌های قهوه‌ای تیره، اخرایی و مایل به سبز – از حیث تنوع و تناسب در شکل و رنگ آمیزی – جزو نمونه‌های ارزنده سفال پیش از تاریخ این ناحیه است.